.
.
alloglotta    τεύχος 1  φθινόπωρο 2009

ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΘΟΡΥΒΟΣ
.

Τζόρτζιο Αγκάμπεν Μικελάντζελο Αντονιόνι | Θανάσης Αποστόλου Τεοντόρ Αντόρνο Πωλ Βιριλιό Στανισλάβ Ιγκνάτσυ Βιτκιέβιτς Δημήτρης Δημητριάδης Νίκος Εγγονόπουλος Πιέρ Πάολο Καλτσολάρι | Σοφία Κανάκη Τζων Καίητζ | Φραντς Κάφκα | Χέρμαν Μέλβιλ Γιούκιο Μισίμα Χούγκο Μπαλ | Γκαμπριέλ Μπαλμπό | Ρολάν Μπαρτ Ζωρζ Μπατάιγ Σάμουελ Μπέκετ Πιέρ Μπεττενκούρ Γιόζεφ Μπόυς Μπρούς Νάουμαν Μαξ Νιούχαους Γκυ-Ερνέστ Ντεμπόρ Μπαζίλ Ντογκανίς Γυόκο Ογκάουα Αντ Ράινχαρντ Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ | Ντήτερ Ροτ Λουίτζι Ρούσσολο Κύριλλος Σαρρής Φάμπιαν Σβαρτς Κουρτ Σβίττερς Σούζαν Σόνταγκ | Κώστας Σπηλιώτης | Καρλχάινζ Στοκχάουζεν Τόρου Τακεμίτσου Βολφ Φοστέλ | Γιώργος Χειμωνάς | Χούγκο φον Χόφμανσταλ
.
.
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
.
Θανάσης Αποστόλου | Σοφία Κανάκη | Κώστας Σπηλιώτης 
.
.
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ ΟΙ
.
Ρόζα Αντωνίου | Θανάσης Αποστόλου Δημήτρης Δημητριάδης Γιάννης Καλιφατίδης Σοφία Κανάκη Μαρία Μαμαλίγκα Κύριλλος Σαρρής Φάμπιαν Σβαρτς
.
.
ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
.
Η ALLOGLOTTA δεν είναι περιοδικό: θα παρουσιάζεται ετησίως ως ενέργημα, συλλογικό εγχείρημα, ανοιχτό σε πολλαπλάσια συμμετοχή.
.
Η alloglotta είναι θεματική. Επειδή η ιστορία μιας κοινωνίας δεν είναι άσχετη από την τέχνη που δημιουργεί, η επιλεγμένη κάθε φορά θεματική δεν θα έχει ιστορικό (νεκρό) χαρακτήρα, αλλά θα αναγιγνώσκει περιπέτειες της δημιουργίας ή και εκδιπλώσεις της α-νοησίας, της αφασίας, στο ιστορικό πλαίσιο του ενεστώτα χρόνου.
.
Όλη η δοκιμασία της σύγχρονης τέχνης, η αλλαγή της γλώσσας της, προλέγεται κάτω από διαφορετικά ιστορικά συμφραζόμενα στο Μια επιστολή του Χόφμαννσταλ, προαναγγέλλοντας τα κινήματα της πρωτοπορίας της τέχνης, και μια εκτροπή των πραγμάτων και επομένως της ματιάς και της σκέψης. Η κρίση του Τσάντος αποτελούσε αρχικά τον κυρίαρχο τίτλο του ενεργήματος, γι’ αυτό και το διήγημα του Χόφμαννσταλ θεωρείται ταυτόχρονα το εναρκτήριο κείμενο της alloglotta και της θεματικής ενότητας «Σιωπή και θόρυβος». Ο υπότιτλος της alloglotta μεταφράζει την κρίση και την αγωνία της τέχνης στη νεωτερικότητα : δεικνύει την αναζήτηση νέων γλωσσικών υλικών που, αν εστιάζεται στην αλήθεια, είναι ατέρμονη. Η alloglotta είναι μια επιστροφή στην ελληνική γλώσσα. Ο τίτλος-όρος του ενεργήματος και η επεξήγησή του προέρχονται από μία συνέντευξη του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, ο οποίος αναφέρεται στο δάνειο της λέξης «alloglotta» από την ελληνική στην ιταλική γλώσσα του 17ου αιώνα. Διατηρήσαμε τη λατινική γραφή αυτής της ανενεργής στα ελληνικά λέξης, η οποία όμως ενεργοποιείται, και μάλιστα δυναμικά και ισχυρά, σαν αντιδάνειο στην ανάγνωση και στη μετάφραση της Επιστολής.
.
Η alloglotta δεν έχει διαφημίσεις. είναι ένα αυτόνομο υλικό. Η αυτοτέλεια του ενεργήματος αποτελεί συνθήκη του ίδιου του ενεργήματος – σαν τις λέξεις στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη οι οποίες γίνονται συνθήκη λέξεων και νοημάτων. Η υλική μορφή της alloglotta (μέγεθος, σχήμα, χαρτί, τυπογραφία) μπορεί να είναι ευμετάβλητη μια και πρέπει να βρίσκει τη συνέπειά της ως προς το περιεχόμενο ή τις υλικές συνθήκες.
.
Η alloglotta δεν είναι μία ανθολογία εικόνων και κειμένων ούτε μία εν σειρά παράθεση υλικών με κάποια αξία χρήσης: δεν επιλέγονται κατ’ ανάγκη τα σημαντικότερα ή τα πλέον αντιπροσωπευτικά δείγματα που τυχόν θα κάλυπταν, σφαιρικά, μια θεματική. Η alloglotta επιχειρεί μια αντιπαράθεση και συμπλήρωση φωνών οι οποίες εκπέμπονται πληθυντικά από διαφορετικά μήκη κύματος. Παρ’ όλο που η προέλευση των φωνών είναι πολλές φορές αναγνωρίσιμη, γεννά μια σχέση, δηλαδή έναν νέο τόπο, εκείνον της συμπλήρωσης, της αντιπαράθεσης, της εκτροπής, ή ακόμη και της παρανάγνωσης. Έτσι σε κάθε θεματική ενότητα προκύπτει μια σειρά από δομές αναγνώσεων: αναγνώσεις που αφορούν εξίσου τα ίδια τα υλικά αλλά και τα χάσματα ή τα σημεία επαφής που προκύπτουν μεταξύ τους. Κατ’ αυτήν την έννοια, ένα ποίημα του Εγγονόπουλου αντιδιαστέλλεται με ένα απόσπασμα της Ογκάουα, οι φωτογραφίες των λευκών τελάρων του Ράουσενμπεργκ και ένα κείμενο του Καλτσολάρι ακουμπούν σε αποσπάσματα από τον Μόμπυ-Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ, ενώ στο διήγημα του Χόφμαννσταλ φωτίζονται άδηλα σημεία από τις εικόνες έργων του Μπόυς και αντίστροφα.
.
Οι λογοτεχνικές, μουσικές ή φιλοσοφικές φράσεις, απαιτείται (μέσα στην ειλικρίνειά τους) να διοχετεύονται σε όλους, ανεξαίρετα –ειδάλλως η τέχνη και η σκέψη δεν έχουν κανένα νόημα–, μέσα από μια απαγόρευση: της πολυλογίας. Στην παράσταση Γιατί-Γιατί (Warum-Warum) ο Πήτερ Μπρουκ διατεινόταν πως η ουσία του θεάτρου έγκειται στο να προσεγγίσει έστω και αμυδρά αυτό που ο θεατής μπορεί να διαβάσει σε μια πινακίδα ενός γερμανικού θεάτρου: «Απαγορεύεται αυστηρά η ομιλία». Η πράξη, η δράση, η δημιουργία, έτσι κι αλλιώς, με θετικό ή αρνητικό τρόπο, διαμορφώνουν στην άρθρωσή τους μια γλώσσα αυτόνομη που νοηματοδοτεί και προηγείται των αναλύσεων, των θεωρήσεων, των θεωριών. Υπάρχει μια αδήριτη ανάγκη να σιγήσει ένα σημαντικό μέρος φλύαρης παραγωγής έργων, λόγου και θεωρίας.
.
Στην alloglotta γυρεύουμε μία μέθοδο εργασίας για την επανεμφάνιση ή την κατασκευή μιας γλώσσας, που αποκρυπτογραφείται όταν τα υλικά στοιχειοθετούν μια διαφορετική όψη της υπάρχουσας γλώσσας τους ή συστήνουν την προϋπόθεση για μια άλλη. Με αίτημα να μορφώνεται κάθε φορά ένα ερώτημα ή μια γλώσσα των αναγνωρίσιμων ή μη υλικών. Γλώσσα ή ερώτημα που διαπερνά καταλυτικά την ύπαρξή μας και συντίθεται εντός μας σε διάλεκτο.
.
.
.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΘΕΜΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΘΟΡΥΒΟΣ
.

.

.

.